بی شک یکی از بزرگترین نقدهای وارده به شرحهای نوشته شده درباره زندگانی ایرانیان به نوشته های جیمز موریه باز می گردد. وی در یکی از ادعاهای خود با بزرگنمایی فرهنگ غلط دروغگویی در میان ایرانیان به گونه ای سخن رانده است که گویی ایرانیان هیچ بویی از راستگویی و صدق نبرده اند. در ادامه یکی از نقلهای وی را می خوانیم . . .
۰
بی شک یکی از بزرگترین نقدهای وارده به شرحهای نوشته شده درباره زندگانی ایرانیان به نوشته های جیمز موریه باز می گردد. وی در یکی از ادعاهای خود با بزرگنمایی فرهنگ غلط دروغگویی در میان ایرانیان به گونه ای سخن رانده است که گویی ایرانیان هیچ بویی از راستگویی و صدق نبرده اند.
جهانگردان متعددی از کشورهای گوناگون از ایران بازدید داشته اند که گزارشات جالب و در عین حال باطلی از سفر خود به ایران به رشته تحریر در آورده اند. بدون شک یکی از جنبه های مهم این سفرنامه ها، اشاره به برخی از خصائص و ویژگیهای جامعه ایرانی و عرف و آداب و رسوم ایرانی می باشد. جیمز موریه در خصوص جایگاه سوگند در تعاملات روزانه مردم ایران اینگونه می نویسد: «ایرانیان قسم دروغ می خورند. دروغ بیماری و عیب ملی ایرانیان است و سوگند شاهد بزرگ این مدعاست. سخن راست را چه احتیاج به سوگند؟ «به جان تو»، «به جان خودم»، «به مرگ بچه ام»، «به مرگ تو»، «به ارواح خاک پدرم»، «به این نان و نمک»، «به پیغمبر»، «به قران»، «به چهارده معصوم»، «به ائمه اطهار»، «به خدا» و... از جمله اصطلاحات در سوگندهای ایشان است.»
منبع:
سفرنامه جیمز موریه، ترجمه ابوالقاسم سری، تهران، نشر توس، 1386، ص 59
cafetarikh.com/news/36208
تگ ها
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.