تحزب در ایران هیچ گاه به معنای واقعی اش وجود نداشته است. حتی گروه هایی که مانند ملی گرایان که ادعاهای گزافی درباره جامعه مدنی و تشکیلات گروهی برای حرکت در راستای دموکراسی داشته اند نیز به واقع در این زمینه کار چندانی از پیش نمی بردند. مصدق که زمانی می توانست جبهه ملی را بپروراند و به جای تصمیم گیری های شخصی به این گروه نقش بیشتری بسپارد نیز در این زمینه ناموفق بود . . .
۰
تحزب در ایران هیچ گاه به معنای واقعی اش وجود نداشته است. حتی گروه هایی که مانند ملی گرایان که ادعاهای گزافی درباره جامعه مدنی و تشکیلات گروهی برای حرکت در راستای دموکراسی داشته اند نیز به واقع در این زمینه کار چندانی از پیش نمی بردند. مصدق که زمانی می توانست جبهه ملی را بپروراند و به جای تصمیم گیری های شخصی به این گروه نقش بیشتری بسپارد نیز در این زمینه ناموفق بود:
«مصدق در طول بیست و شش ماه نخست وزیری هرگز جبهه ملی را وادار به حرکت سیاسی منسجمی نکرد. جبهه ی ملی به صورت ائتلافی سست بنیاد ماند. بدون رهبری مرکزی و یا شالوده ی سیاسی سازمان یافته. در انتخابات سال 1330 مجلس مصدق تلاشی در جهت هماهنگی برنامه هایش با نامزدهای انتخاباتی نکرد. این کار، نمایندگان مجلس را در قبال حملات بیگانگان آسیب پذیر ساخت و نگذاشت در لحظات بحرانی به دفاع از دولت بپردازند.»
منبع: استیون اکینزر، همه آدمهای شاه، ترجمه: منیژه شیخ جوادی، تهران، نشر پیکان، 1382، ص 298 – 299
cafetarikh.com/news/36309
تگ ها
جدیدترین عناوین
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.