اکتشافی که سودآور شد

پرتغال دومین کشور استعمارگری بود که بعد از اسپانیا وارد رقابت‌های استعماری شد. این کشور نیز تحرکات استعماری خود را از طریق کشف سرزمین‌های جدید و ناشناخته آغاز کرد و همان مسیری را پیش گرفت که اسپانیا پیش از آن رفته بود.
«اکتشاف و بهره‌برداری پرتغال از راه شرقی به سوی شرق دور در درازمدت کاملاً سودآور از کار درآمد. پرتغالی‌ها مستعمرات و پایگاه‌های تجاری با ارزشی در مجمع الجزایر آزور و در ساحل غربی آفریقا در نیمه اول سده پانزدهم برپا کردند. سپس بارتولومئو دیاش دریانورد پرتغالی در سال ۱۴۸۸ با کشتی دماغه امیدنیک، در نوک جنوبی آفریقا، را دور زد. تنها نه سال بعد، یک مکتشف پرتغالی دیگر، به نام واسکودوگاما، تمام این راه را تا هندوستان طی کرد و در سال ‌های پس از آن، پرتغال پایگاه‌های تجاری در آن جا و همچنین در سواحل چین و ژاپن، بر پا داشت. بعدها، پرتغالی‌ها، به تقلید از الگوی اسپانیا در قاره آمریکا، برزیل را نیز مستعمره خود ساختند، که سرانجام به باارزشترین مستعمره پرتغال تبدیل شد و با تولید نیشکر، قهوه، و برده سود‌های هنگفتی نصیب این کشور کرد.»

منبع: دان ناردو، عصر استعمارگری، ترجمه مهدی حقیقتخواه، تهران، نشر ققنوس، 1386، صص 36- 37