روابط فرهنگی ایران و اتیوپی به سدهء هفدهم میلادی برمیگردد که بازرگان ایرانی با این کشور دادوستد داشـتند.در زبـان رسـمی اتیوپی؛یعنی زبان امهری برخی واژههای فارسی وجـود دارد
روابط فرهنگی ایران و اتیوپی به سدهء هفدهم میلادی برمیگردد که بازرگان ایرانی با این کشور دادوستد داشـتند.در زبـان رسـمی اتیوپی؛یعنی زبان امهری برخی واژههای فارسی وجـود دارد.در کـتابهای تاریخی اتیوپی نمونههای بسیاری از حضور ایرانیان در شهرهای مهم این کشور مثل هرار، دیره داوا آمده که نشان میدهد در سدههای گـذشته روابـط تـجاری و فرهنگی فراوانی میان دو کشور وجود داشته است. مناسبات دیپلماتیک رژیـم سلطنتی پهلوی با اتیوپی در سال 1339 با فرستادن نخستین سفیر ایران به آدیسآبابا آغاز شد. این روابط مرهون دوسـتی صـمیمانهء شـاه ایران و هایله سلاسی، امپراتور اتیوپی بود، در سال 1340 سفارت ایران در آدیسآبابا افـتتاح و پس از یکسال یعنی در سال 1341 تعطیل شد، ولی در سال 1343 به دنبال سفر هیئتی از ایران به اتیوپی و تصریح طرفین بـر لزوم گـسترش هـمکاریهای اقتصادی سفارت ایران در آدیسآبابا بازگشایی شد. دوران حاکمیت رژیم هایلهسلاسی، اوج شکوفایی روابط دو کـشور بـود و شـرکت این امپراتور در مراسم جشنهای 2500 ساله ایران و استقبال باشکوه از وی، گرمی روابط دیپلماتیک دو کشور را نـشان مـیدهد. باوجوداین، اتیوپی به دلیل مشکلات اقتصادی از تأسیس سفارت در ایران پرهیز داشت و سفیر این کـشور در هـند در ایران آکردیته بود. در سال 1353 به دنبال کودتای نظامی در اتیوپی روابط دو کشور بـه سـردی گـرایید. سقوط هایلهسلاسی و حاکمیت دولت نظامی متمایل به شوروی به رهبری «منگیستو هایله ماریام» و حمایت شاه ایـران از رژیـم سومالی در جنگ اوگادن، سبب تیرگی روابط دو کشور شد؛ این روند تا پیروزی انـقلاب اسـلامی در ایـران ادامه داشت.
منبع:بیات مختاری،حمید، «بررسی روابط ایران و مصر»، فـصلنامه مـطالعات افریقا، سال دوم، ش دوم، پائیز و زمستان، 1379، ص 65.