ترس مسئولان برای بیان انتقادات از شاه

واکنش دیکتاتورمآبانه شاه با مسئولان و نهادهای مدنی باعث شده بود تا بسیاری از آنان جرأت هیچ گونه مخالفت یا اظهارنظری را نسبت به مسائل کشور نداشته باشند. تا جایی که دوستان نزدیک شاه همچون علم نیز سعی می‌کرد با طفره رفتن از مسائل مختلف، از هر انتقادی نسبت به شاه پرهیز کند.

«ملاقاتی با رئیس دانشگاه پهلوی و با عبدالمجید مجیدی، مدیر عامل جدید سازمان برنامه داشتم. دولت در اصل ۲۵ میلیون دلار از بودجه سال آینده را به توسعه دانشگاه اختصاص داده بود، اما حالا معلوم می‌شود که فقط 9 میلیون دلار موجود است. به گفته مجیدی، در عوض قرار است سرمایه‌گذاری نظامی ۳۰۰ درصد افزایش یابد و هزینه‌های فعلی دو برابر شود که جمعاً بالغ بر ۵۰۰ میلیون دلار از بودجه می‌شود. از من تقاضا کرد وضع را به شاه گزارش دهم. مجبور شدم جواب دهم که این وظیفه نخست‌وزیر است، نه من. مجیدی گفت، ولی نخست‌وزیر می‌ترسد واقعیت‌ها را به زبان بیاورد. خیال دارد. مسئولیت را به من حواله کند و اصرار دارد که من به سن موریتس بروم و شخصاً گزارش دهم. عقلم به جایی نمی‌رسد که چکار کنم." باز هم از خود سلب مسئولیت کردم و گفتم که شاه خوشش نمی‌آید من در این جور کارها دخالت کنم. با نومیدی دفتر مرا ترک کرد.»

منبع: اسدالله علم، گفت‌وگوهای من با شاه، زیر نظر عبدالرضا هوشنگ مهدوی، ج 2، تهران، انتشارات مازیار- معین، 1371، صص 444- 445