بی اعتنایی سپهسالار به اعتقادات مذهبی

میرزا حسین خان مشیرالدوله با لقب مشهور سپهسالار اعظم در قزوین به دنیا آمد و به سرعت پله های ترقی را طی کرد. وی زمان صدارت امیرکبیر در سال 1267 هجری قمری به عنوان کارپرداز ایرانی در بمبئی هندوستان روانه آن دیار شد. مدت مأموریتش سه سال به درازا کشید، آقاخان محلاتی رئیس فرقه اسماعیلیه و باجناق میرزا حسین خان که بعد از فتنه کرمان به هندوستان پناهنده شده بود نیز در بمبئی بود، سپهسالار برای بازگشت وی به ایران پادرمیانی کرد. (صدراعظم های سلسله قاجار، ص 208).
نقل است که میرزا حسین خان سپهسالار چندان پایبندی به مذهب نداشت و به دین و مذهب و اصول مسلم شریعت اسلامی توجهی مبذول نداشت و بیشتر معتقد به افسون و دعا بود. در زمان صدارت وی، دراویش، صاحبان نفس و رمالان و اعدادیون بازاری گرم داشتند؛ به همین دلیل روحانیون حاج ملاعلی کنی با نفوذ آن عصر هم به دلیل بی اعتنایی سپه سالار به اعتقادات مذهبی و هم به دلیل اعطای امتیازات سیاسی به خارجیان و بردن شاه به فرنگ و آوردن خارجیان به ایران با او به مخالفت برخاستند که مهم ترین آنها مرحوم بود. سپه سالار بعد از برکناری از صدرات نیز، تلاش نمود تا رابطه نزدیکی با روحانیون برقرار کند اما حاج ملاعلی کنی حاضر به ملاقات با وی نشد.

منبع:غلامرضا ورهام، تاریخ سیاسی و سازمانهای اجتماعی ایران در عصر قاجار، تهران، معین، 1385، ص 171