در آذر 1348 ادارهء شـشم وزارت امـورخارجه به مدیرکل سیاسی وقت پیشنهاد کرد که در کنیا و تانزانیا از کشورهای آنگلوفون در شرق و کشورهای سـاحل‌عاج و سـنگال از کشورهای فرانگوفون در غرب افریقا نمایندگی تـأسیس کـند.اما روابـط بـا قـارهء افریقا در اولویت نبود
۱
«با وجود تاریخ طـولانی روابـط ایران و افریقا که پیشینهء آن بـه زمـان داریوش هخامنشی بر می‌گردد، شناخت این روابط منحصر به مناطق شمال و شرق افـریقا بـوده است. مطالعه در زمینه برقراری روابـط بـا کـشورهای افریقایی در وزارت امورخارجه از اوایـل سـال 1343 شروع شد و در آذر 1348 ادارهء شـشم وزارت امـورخارجه به مدیرکل سیاسی وقت پیشنهاد کرد که در کنیا و تانزانیا از کشورهای آنگلوفون در شرق و کشورهای سـاحل‌عاج و سـنگال از کشورهای فرانگوفون در غرب افریقا نمایندگی تـأسیس کـند.اما روابـط بـا قـارهء افریقا در اولویت نبود و سـه عامل؛
یعنی روابط شخصی شاه و اطرافیانش با رهبران کشورهای افریقایی، گرایش و همسویی برخی کشورهای افـریقایی بـه جهان غرب و به ویژه امریکا و اهـمیت اسـتراتژیک کـشورهای افـریقایی در بـرقراری روابط نقش ایـفا مـی‌کرد. به همین دلیل ایران پیش از انقلاب تنها در نه کشور این قاره نمایندگی سیاسی داشت که کـشورهای هـمسو بـا غرب در سیاست خارجی ایران اولویت داشتند.»
منبع:بخشی،احمد، بررسی تاریخی روابط خارجی ایران و قاره افریقا ، تاریخ روابط خارجی، تابستان 1387، شماره 35 ، ص 40
cafetarikh.com/news/48851
تگ ها
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.