اشتغال بهائیان در حکومت پهلوی دوم

تعداد بهائیان در دوره حکومت پهلوی دوم، رشد فزاینده‌ای به خود گرفت. این روند به دلایل مختلفی اتفاق افتاد؛ اما یکی از دلایل مهم آن به نگرش شاه نسبت به بهائیان مربوط بود. شاه تصور می‌کرد بهائیان از نظر سیاسی، هیچ تهدیدی محسوب نمی‌شوند.
«رشد خزنده و تدریجی بهائیت در ایران، در دوره ی پهلوی دوم روندی آشکار و شتابان به خود گرفت. خوش‌بینی محمدرضا نسبت به این فرقه به رشد و گسترش بهائیت کمک شایانی کرد. وی باور داشت که بهائیان بر ضد او توطئه‌‌ نمی‌کنند و از این رو، آنان را برای سلطنت خود بی خطر و حتی مفید می‌دانست. از این رو از ورود بهائیان به دستگاه‌‌های حکومتی و کسب مناصب مهم دولتی واهمه‌‌ای نداشت. بهائیان نیز از بروز چنین فضای مناسبی سود جسته و با وارد شدن به حوزه‌‌های دولتی و به دست گرفتن مشاغل و مناصب مهم کشوری و لشکری در راستای افزایش نفوذ و قدرت سیاسی و اقتصادی خود کوشیدند. به این معنا که هر کدام از پیروان بهائیت که به منصبی سیاسی و مهم دست می‌یافت، از این جهت افزایش نفوذ اقتصادی و غصب اموال مسلمانان نیز نهایت استفاده می‌کرد، زیرا برای رسیدن به هویت مستقل سیاسی و توان برخورد با جامعه شیعی نیاز به پول و سرمایه داشتند. اما در این حوزه با مشکلات عدیده‌‌ای به خصوص در حوزه‌‌های جمعیتی و اشتغال، روبه رو بودند که می‌توانست بازدارنده باشد»

منبع: شاداب عسگری، بهائیان نظامی در حکومت پهلوی دوم، تهران، موسسه فرهنگی هنری و انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1396، صص 223- 224