در کنار سقائی و آب فروشی بوسیله مشک، جماعتی هم بودندکه بوسیله کوزه و یا سبو و یا لاوک و انواع دیگری از وسایل شکستنی سفالین که مقدار معتنابهی در آن آب جای میگرفت به درخانه ها می رفتند و آب به اهل خانه می فروختند...
۰
در دنیای امروز ورود دولت برای بهبود زندگی مردم به حدی است که تلاش می کند تا اولین مایحتاج زندگی آنان را فراهم نماید. یکی از این اولین ها «آب» است. برخلاف امروز، در آن روزگار مردم برای تهیه آب مورد نیاز و روزمره خود باید شیوه های مختلفی را در پیش می گرفتند و البته بودند کسانی که از همین راه امرار معاش می کردند:
«در کنار سقائی و آب فروشی بوسیله مشک، جماعتی هم بودندکه بوسیله کوزه و یا سبو و یا لاوک و انواع دیگری از وسایل شکستنی سفالین که مقدار معتنابهی در آن آب جای میگرفت به درخانه ها می رفتند و آب به اهل خانه می فروختند. در طهران ضمنا سقاخانه هائی نیز بودند که اشخاص خیر خواه و ثواب کار آن را برای آبرسانی به مردم می ساختند و در تابستانها جایگاههای آب سقاخانه را با یخ خنک می کردند. علاوه براینها در طهران آب انبارهای کوچک و بزرگی نیز ساخته و پرداخته بودند که مردم با پیمودن دهها پله خود را به شیر آن آب انبار رسانیده کوزه ها و سبوهای خود را از آب انبار پر می کردند و به خانه می بردند. معمولا اینگونه آب انبار ها به علت گذشت زمان و عدم رعایت اصول بهداشتی در آنها جانورهای ریزذربینی و مخصوصا خاکشیر تولید می گردید و واقف آب انبار ناگزیر می گردید که در چنین مواقعی یک کهنه تمیز و ململ به شیر ببندد تا از ورود خاکشیرها بداخل وسایل و لوازم برداشتن آب جلوگیری نماید.»1
1-ناصر نجمی، تهران در گذر زمان، تهران، انتشارات گوتنبرگ، 1377،ص 122 – 123
cafetarikh.com/news/35827
تگ ها
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.