شعر و شاعری از دیرباز ریشه عمیقی درتاریخ ایران داشته است؛ به گونه ای ایران مهد شاعران نامداری در دوره های تاریخی مختلف بوده است و در طول تاریخ معاصر ایران، همواره شعر به ویژه شعر سیاسی به عنوان یک نماد اراده عمومی در کنار تحولات سیاسی و اجتماعی ایفای نقش کرده است.
۱
شعر و شاعری از دیرباز ریشه عمیقی درتاریخ ایران داشته است؛ به گونه ای ایران مهد شاعران نامداری در دوره های تاریخی مختلف بوده است و در طول تاریخ معاصر ایران، همواره شعر به ویژه شعر سیاسی به عنوان یک نماد اراده عمومی در کنار تحولات سیاسی و اجتماعی ایفای نقش کرده است. اولئاریوس جهانگرد آلمانی درباره شعر و شاعر ایرانی در میان ایرانیان که این گونه ادبی و هنری بر رفتار اجتماعی ایرانیان گذاشته است اینگونه میگوید: «شعر آنچنان اهمیتی نزد ایرانیان دارد که می توانم بگویم هیچ ملتی از این جهت به پای آنان نمی رسد. شعرا در همه جا هستند حتی جنگ. اشعار جالب و متفکرانه خود را نه تنها همراه دارند؛ بلکه تمام آن را به حافظه خود نیز سپرده اند و در ضیافت افراد سرشناس و همچنین در میادین و میخانه ها و جاهای دیگر برای سایرین میخوانند و از این رهگذر امرار معاش میکنند. اغلب بزرگان شاعران را به محافل خود دعوت می کنند تا موجبات سرگرمی و شادی آنان و میهمانانشان فراهم شود. شاه و خوانین شعرای مخصوص خود را دارند که با حضور در اماکن و گذرهای عمومی خود را کوچک نمی کنند؛ بلکه همواره در خانه میمانند و کوشش می کنند تا با خلق مضامین نو سبب شادی و رضایت ارباب خود شوند و چنانچه دراین کار کامیاب گردند صله و جایزه فراوان دریافت می کنند. شاعران را میتوان با لباس مخصوصشان از دیگران تشخیص داد. آنها مانند فیلسوفها کت سفید جلوباز با آستینهای پهن و گشاد به تن دارند. توبره ای به کمر بسته اند که درآنها کتابها؛ کاغذ و قلمدان خود را گذاشته اند تا بتوانند هنگام تقاضای مردم اشعار و آثار خود را بنویسند و در اختیار آنان قرار دهند.
منبع:
آدام اولئاریوس، سفرنامه آدام اولئاریوس: ایران عصر صفوی از نگاه یک آلمانی، ترجمه احمد بهپور، تهران، ابتکار نو، 1385 ، ص 307
cafetarikh.com/news/35864
تگ ها
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.