تاریخ مشروطه ایران بیانگر آن است که بسیاری از مصائب و مشکلاتی که می توانست از طریق گفتگو و رایزنی و توافق حل شود، بر زمین ماند و از همین رو به جای تعامل، خشونت جایگزین شد. این رفتار در دو سوی موافقین و مخالفین جنبش مشروطه و به عبارتی دیگر در هر دو گروه سلطنت طلب و مشروطه خواه دیده می شود. به عنوان مثال . . .
۰
تاریخ مشروطه ایران بیانگر آن است که بسیاری از مصائب و مشکلاتی که می توانست از طریق گفتگو و رایزنی و توافق حل شود، بر زمین ماند و از همین رو به جای تعامل، خشونت جایگزین شد. این رفتار در دو سوی موافقین و مخالفین جنبش مشروطه و به عبارتی دیگر در هر دو گروه سلطنت طلب و مشروطه خواه دیده می شود. به عنوان مثال:
«در 28 دی 1285، محمدعلی شاه در مراسمی با حضور وزرا، علما، اعیان و سفرای کشورهای خارجی تاجگذاری کرد. در این مراسم اگرچه صنیع الدوله رئیس مجلس، سعدوالدوله و آقا میرزا محسن از نمایندگان مجلس حضور داشتند، اما چون از مجلس شورای ملی و نمایندگان آن برای شرکت در مراسم دعوت به عمل نیامد، حضور افراد یاد شده از مجلس در آن مراسم، نتوانست این نقیصه را جبران کند و بنابراین، مجلسیانآن را نشانه بی اعتنایی شاه به مجلس و سوء نیت او به نهضت دانستند. البته اگر شاه جدید در آغاز سلطنتش از نمایندگان مجلس نیز دعوت می کرد، خردمندی و تدبیر او را نشان می داد، چون این اقدام می توانست در نگهداری همان وحدت ظاهری دربار و مجلس موثر باشد. اما روشن نیست چه دستی در کار بود و به القای چه کس یا کسانی چنین کاری نشد و در نتیجه پیامدهای ناگوار آن بهره نهضت شد.»
منبع: سید مصطفی تقوی مقدم، فراز و فرود مشروطه، تهران، موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، 1391، چاپ دوم، ص 104
cafetarikh.com/news/36773
تگ ها
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.