«در حدود نیمه شب، فواصل پنج یا شش فرسنگی را طی می‌کردیم، و به طور کلی در طول تمام شب تقریباً هشت یا نه فرسنگ راه می‌پیمودیم.»
۱
علیرغم آنکه به تصور بسیاری از ما مسافرت در شب خطرناک‌تر از روز است؛ اما مسافران دوره صفویعه و حتی قاجاریه همیشه شب را به عنوان بهترین زمان مسافرت انتخاب می‌کردند. این موضوع مورد توجه جهانگردان نیز بوده است و بسیاری از آن‌ها به آن پرداخته‌اند. چنانچه شاردن در این رابطه آورده است:
«در دهم، ، فقط چهار فرسخ راه رفتیم، مسیر‌ها مسطح و مصفا و مثل روز‌های پیش مدام در استقامت جنوب بود. روش حرکت و مسافرت ما بعد از خروج از میانه که در سرحدات ماد (آذربایجان) واقع است، چنین بود: همیشه شامگاهان، یکی دوساعت مانده به غروب و یا کمتر و و بیشتر، برحسب موقعیت منزل راهی که می‌بایستی بپیمائیم، حرکت می‌کردیم . . در حدود نیمه شب، فواصل پنج یا شش فرسنگی را طی می‌کردیم، و به طور کلی در طول تمام شب تقریباً هشت یا نه فرسنگ راه می‌پیمودیم. معمولا در مشرق زمین همیشه مسافرین برای حفاظت و حراست خویش از صدمات آفتاب در ساعات مناسب و مساعد شب حرکت می‌کنند و بدین طریق همه کاروانیان و همه چهار پایان از آفت حرارت مصون می‌مانند. در اوقات شب آدمی می‌تواند باکمال سرعت و سهولت طی طریق کند، نوکران نیز بعضی اوقات بدون زحمت با پای پیاده جاده‌‌ها را طی می‌نمایند؛ حتی آقایان هم از پیاده روی‌های اندك لذت می‌برند و بدين طريق هم از حملۀ خواب جلوگیری می‌کنند و هم در مقابل برودت خفیف هوا گرم می‌شوند. بدین ترتیب اسب‌ها نیز آسایش و آرامشی احساس می‌کنند. »
منبع: ژان شاردن، سیاحتنامه شاردن، جلد سوم، ترجمه محمد عباسی، تهران، چاپ پیروز، 1336، صص 46
cafetarikh.com/news/49203
تگ ها
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.