انقلاب اسلامی در سال 1357 اوج گرفت. اما آغاز آن به ماه ها و سال های قبل باز می گشت. یکی از صحنه هایی که بسیار تکرار شده است و بارها در قاب فیلم دیده می شود و از جمله صحنه هایی است که آغازی بر پایان حکومت پهلوی بود، اولین دیدار او با کارتر در آمریکا بود. دیداری با اشک و گاز اشک آور

چنانکه از سفرنامه های ناصرالدین شاه و مظفرالدین شاه به اروپا بر می آید در تمام مدت شام که پادشاهان و هیات همراهشان به خوردن مشغول بودند؛ ارکستر درباری با نواهای دل انگیز برای آنان نوا سر می دادنند . . .

در دو ماه محرم و صفر تهران عزاخانه حقیقی بود. از هیچ نقطه و به هیچ بهانه صدای ساز و آواز بر نمی خاست و مجلس سروری برپا نمی شد؛ مگر سلام تحویل که در دو ماه مزبور با تمام کیفیت منعقد می گردید.

ناصرالدین شاه آنچنان که از برخی دستاوردهای وارداتی غرب می هراسید، برخی دیگر را بسیار با علاقه دنبال می کرد. از جمله آنکه به شدت از گسترش روزنامه های آزاد بیمناک بود و می ترسید آنها اساس سلطنتش را بر هم زنند.

او معتقد بود: ... به بعضی موضوعات اطلاع کامل نداشتن و در عرض پنج دقیقه ای برخاستن و نشستن این طریق وضع قانون قانون مملکت نیست...

یکی از سنتهای مرسوم دوران قاجاریه، دادن ضیافت و مهمانی های نهار و شام به مناسبتهای مختلف بود. در این تصویر حمل مجمعهای نهار برای درباریان و مقامات حکومتی توسط مستخدمین در دوره مظفرالدین شاه قاجار مشاهده می شود.

بر اساس منابع تاریخی برگزاری اولین‌ کارناوال‌ها در ایران به سال ۱۳۱۱ و دوران رضاشاه برمی‌گردد. در سال ۱۳۱۱ خورشیدی حداقل دو کارناوال شادی در ایران برگزار شد که از آن‌ها تعداد معدودی عکس به جا مانده است.

در واخر دوره ناصری دو دسته موسیقی در تهران خیلی معروف بودند. دسته کورها و دسته مومن. دسته کورها از شش نفر که دو نفر آنها زن بودند تشکیل گردیده بود . . .

در ایران عصر پهلوی دوری و نزدیکی به شاه و خاندان او می توانست جایگاه فرد را دچار تحول کند. اگر کسی به هر دلیلی به این موهبت دست می یافت که بتواند به خاندان پهلوی نزدیک شود می توانست از یک فقیر به بالاترین سمت ها و ثروت ها دست یابد. همچنان که احمد خیامی از کارواش داری به موسس ایران ناسیونال تبدیل شد . . .

مدت زمانی طولانی در ایران وقتی سخن از روابط خارجی به میان می آمد تنها راهکاری که به ذهن می آمد سیاست موازنه مثبت بود؛ در عمل نیز این سیاست در مدت طولانی در عهد قاجار به اجرا درآمد. کم کم اما کسانی آمدند و ایده های دیگری را برای سیاست خارجی به میان کشیدند. از جمله این افراد سیدحسن مدرس بود.

از عهد عباس میرزا که ایرانیان با مسئله تجدد مواجه شدند، تلاش ها برای درک و فهم آنا ادامه داشته و دارد. آنچه در آثار عصر قجری می بینیم، نوعی نگرش سطحی به تجدد و تجددطلبی است. گویی آنها آنچه به واقع در غرب گذشته بود و مسیری که غرب طی کرده بود را نمی توانستند دریابند . . .

نتایج مشروطه آنچنان بود که بسیاری از کسانی که عهد ناصری را دیده بودند از اینکه در انقلاب مشارکت داشتند پشیمان بودند. گویی انقلاب تنها برای به پیش بردن حرف عده محدودی روشنفکر بود

نتایج مشروطه آنچنان بود که بسیاری از کسانی که عهد ناصری را دیده بودند از اینکه در انقلاب مشارکت داشتند پشیمان بودند. گویی انقلاب تنها برای به پیش بردن حرف عده محدودی روشنفکر بود

درعصر قاجار رسم بر این بوده است که در خیابانهای تهران زنان از یک طرف و مردان از طرف دیگر عبور کنند. گاهی فریاد آمرانه ماموران نظمیه به گوش می رسید که می گفت . . .

به علت درگیری بین جانشینان شاهرخ نادری و هرج و مرج اوایل دوره قاجاریه، آستان قدس تا مدتها از تولیت برخوردار نبود، و اداره آستان قدس در اختیار صاحب منصبان و بزرگان آستان قدس بود؛ چنانکه اسناد باقیمانده حاکی از آشفتگی و عدم نظم در امور آستان می‌باشد.

روابط ایران با تمدن غرب آثار و پیامدهای متفاوتی دربرداشته است. یکی از مهمترین این آثار، شروع رفت و آمد ایرانیان به اروپا است که به صورتهای مختلفی مانند تجارت، توریسم و مهم تر از همه اعزام دانشجو انجام گرفت. در این میان تجدد اروپایی جذاب ترین پدیده ای بود که دانش اموختگان ایرانی در فرنگ را تحت تاثیر قرار داد و آنان را شیفته خود ساخت.

بهشت زهرا، ابن بابویه، مسجد فیروزآبادی و ظهیرالدوله تمام قبرستانهایی است که بسیاری از اهالی ادب این مرز و بوم را در خود جای داده است. در ادامه بدون هیچگونه توضیحی تصاویر مزار شخصیتهایی چون جلال آل احمد، میرزاده عشقی، رهی معیری، فروغ فرخزاد و . . . آمده است:

به نظر می­‌رسد شاه با دعوت از سران کشورهای دنیا و به راه انداختن جشن‌های 2500ساله، برای به‌اصطلاح به رخ کشیدن قدمت تاریخی ایران در صدد جلب حمایت خارجیان بود و می­‌خواست به آنان نشان دهد که دنباله­‌رو کوروش است و این جشن­‌های 2500 ساله نشانه دوام و پایداری سلطنت او است.

شاه در زمان تاسیس حزب رستاخیز در اوج قدرت و شوکت بود. او در آن دوره با شعار معروف تمدن بزرگ خود تصور می کرد که عنقریب ایران و ایرانی را از دست دیو عقب ماندگی رها خواهد کرد و به سر مقصد پیشرفت و تمدن می رساند.

در خاطرات و سفرنامه های جهانگردان خارجی از ایران تصاویر مختلفی از ایران و جامعه ایرانی ارائه شده است. فلاندن در سفرنامه خود به یکی از این خصوصیات جامعه ایرانی این چنین اشاره می کند. «ایرانیان آری می گویند ولی چون «نه» عمل می کنند.