پذیرش کودتای 28 مرداد برای جامعه ایرانی امری سخت و دشوار بود و پذیرش قراردادی که تحت عنوان کنسرسیوم نفتی بسته شد از آن دشوارتر. این مسئله قطعا برای طبقات متوسط سنتی و مدرن که در حکومت دولت از وضعیت بهتری برخوردار بودند، سخت تر نیز بود. آنچنان که جامعه دانشگاهی حتی در سال 1333 همچنان به مخالفت های خود علیه حکومت ادامه می دادند . . .
۰
پذیرش کودتای 28 مرداد برای جامعه ایرانی امری سخت و دشوار بود و پذیرش قراردادی که تحت عنوان کنسرسیوم نفتی بسته شد از آن دشوارتر. این مسئله قطعا برای طبقات متوسط سنتی و مدرن که در حکومت دولت از وضعیت بهتری برخوردار بودند، سخت تر نیز بود. آنچنان که جامعه دانشگاهی حتی در سال 1333 همچنان به مخالفت های خود علیه حکومت ادامه می دادند. واکنش حکومت در این زمینه اما سخن و خشن و مبتنی بر مشت آهنین بود:
«رژیم شاه در واکنش به نامه ی سرگشاده گروهی از شخصیتهای سیاسی – روحانی و 12 تن از استادان دانشگاه در خصوص قرار داد کنسرسیوم ، این استادان را اخراج کرد و با بردن لایحه ای به مجلس هجدهم در 17 دی 1333 در صدد تغییر قانون استقلال دانشگاه (مصوب سال 1321 ) بر آمد. با تصویب این لایحه طرز انتخاب رئیس دانشگاه تغییر کرد و از این تاریخ رئیس دانشگاه به پیشنهاد وزیر فرهنگ و فرمان شاه از میان سه نفری که از طرف شورای دانشگاه معرفی می شدند منصوب می شد. بعدها این استقلال ظاهری را نیز از بین بردند و عملا شورای دانشگاه منحل شد و روسای دانشکده ها نیز انتصابی شدند و به روسا اختیار تام برای اخراج دانشجویان دادند و به محض کوچکترین حرکت و تظاهر حداکثرتضییق و تحمیل در این سنگر آزادیخواهی و روشنفکری به کار برده شد.»
منبع: علیرضا کریمیان، جنبش دانشجویی در ایران از تاسیس دانشگاه تا پیروزی انقلاب اسلامی، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1381، ص 142
cafetarikh.com/news/36299
تگ ها
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.