از میان روحانیون، عده معدود و معینی جواز لباس داشتند و بقیه اگر با عبا و عمامه به خیابان میرفتند عمامه را از سرشان بر میداشتند و به گردنشان میانداختند و توهین میکردند.
بعد از کشف حجاب، روحانیون به عنوان مهمترین گروه معترض، دست به اعتراضات زیادی زدند. رضاخان نه تنها اقدام به کشف حجاب زنان نمود، بلکه بسیاری از روحانیون را نیز از لباس روحانیت منع کرد:
«یکی از اقدامات رضاخان مسئله منع لباس روحانیت بود و بساط لباس متحدالشکل و کلاه پهلوی. از میان روحانیون، عده معدود و معینی جواز لباس داشتند و بقیه اگر با عبا و عمامه به خیابان میرفتند عمامه را از سرشان بر میداشتند و به گردنشان میانداختند و توهین میکردند. افسران حول و حوش کاخ به کرات به من میگفتند که این وظیفه ما است... یک روحانی به نام بهلول بشدت با این اقدامات رضاخان مخالفت میکرد و در سخنرانیهایش بشدت به او حمله میکرد. عده زیادی از مردم در حرم حضرت رضا (ع) متحصن میشوند و اعلام میکنند که تا مسئله حجاب رفع نشود از اینجا خارج نمیشویم....»1
1-حسین فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ج اول، تهران، انتشارات اطلاعات، 1382، صص 68- 69